De eerste maand bestudeer ik enthousiast het programma van Ashok Gupta. Elke dag doe ik braaf mijn oefeningen. Na een maand merk ik een zeer lichte vooruitgang op. De belangrijkste verbetering is dat ik na een activiteit iets sneller herstel. Ik hoef niet langer twee dagen op de bank te liggen na een etentje. Een dagje rust volstaat.
In deze maand en de maand die erop volgt krijg ik van een vriendin zeer rustgevende access bars behandelingen. Ik voel mijn energie stromen en de ontspanning is weldoend.
Na twee maanden kan ik iets beter en iets langer tegen drukte. De decembermaand is veel minder heftig voor mijn zenuwstelsel dan de jaren ervoor. De drukke woonkamers gevuld met familie kan ik beter verdragen. De feestdagen zijn draaglijk en soms zelfs aangenaam. De herstelperiode nadien duurt daarbovenop ook veel minder lang.
In deze maand krijg ik ook een access bars behandeling en start ik N.A.E.T- therapie op om mijn vele voedselovergevoeligheden aan te pakken. Beide zijn geen tovermiddelen, maar helpen zeker ter ondersteuning van mijn eenduidige doel om gezond te worden.
Drie maanden later doe ik iets wat ik al lang afgezworen had. Ik ga shoppen! Wie had dat gedacht? Mijn mama neemt me mee naar een rustige stad en houdt rekening met mijn tolerantieniveau terwijl we op een rustige ochtend langs bijna-lege winkels struinen. Ik houd het drie uur vol, het is inspannend, maar ik ben trots. Een week later ben ik voor het eerst in twee jaar in staat om de volledige weekboodschappen voor ons gezin in te slaan in de supermarkt. Dit is inclusief meerdere kratjes tillen en thuis uitpakken. Het is een activiteit die normale mensen er gewoon bij nemen, maar dit is er voor mij een die ik op mijn overwinningslijstje kan bijschrijven. Gevoed door mijn vele kleine overwinningen sla ik geen dag over met mijn neuroplasticiteitsoefeningen. Ik moet en zal mijn doel bereiken.
De weken verstrijken en ik strijk een week neer op Tenerife voor een tweede yoga retreat bij mijn vrienden Silvia en Totti van Estilo Verde Vida. De yoga is deugddoend, maar vraagt toch bijzonder veel energie. Buiten de yogalessen beweeg ik niet veel. Ik ben een beetje boos op mezelf en de stilstand die ik ervaar. Ik besluit om daar in de bergen van Tenerife een hoop innerlijk kindwerk te verrichten en oude emoties op te lossen. Het heelt, het helpt en ik laat oud verdriet los. De yogasessies blijven me confronteren met mezelf en mijn beperkingen. Ik ben gefrustreerd over mijn stilstand. Ik dacht dat ik meer zou aankunnen.
Ik voel de volgende weken weinig vooruitgang. Ik wist dat dit zou gebeuren: het gevoel krijgen dat je niet vooruit gaat hoewel je eigenlijk elke dag door
groeit. Gelukkig is er een mooi forum waar ik terecht kan met al mijn vragen of twijfels over mijn pad naar genezing. Ik krijg er de antwoorden en de steun die ik zoek. Ondanks de stilstand voel ik me innerlijk veel rustiger en beter geaard. Ik besluit om de neuroplasticiteitstechniek HAMR (Hand Actuated Mental Reconditioning) te introduceren.
De maanden die volgen zijn dan wel weer geweldig. Na vijfeneneehalve maand besluit ik me richting zwembad te begeven. Ik heb hier maanden op geoefend, alles gevisualiseerd.
Ik weet dat ik er klaar voor ben. Ik zwem zowaar 24 baantjes en loop op wolkjes. Van de daken wil ik schreeuwen dat ik het kan! Ik kan weer zwemmen!
Op aanraden van de psychiater bezoek ik een psycholoog die me op dieper niveau helpt los te laten. Niet praten en analyseren, maar gewoon loslaten en voelen door middel van HAT-awareness. Al mijn verdriet, wrok en pijn laat ik achter me met ogenschijnlijk eenvoudige oefeningen die een zeer diepgaand effect hebben. Ik heb slechts vier sessies nodig om te voelen dat het effect hiervan blijvend is.
