Bonushoofdstuk: De onuitspreekbare hulpvraag

Help me godverdomme toch! Zien jullie dan niet dat ik het allemaal niet aankan? Zien jullie dan niet dat elke dag een gevecht is? De stem in mij begint aan haar crescendo. Waarom breng je geen pot soep mee in plaats van uren op bezoek te komen, grom ik binnensmonds. Ik durf anderen amper te zeggen dat het me te veel wordt, dus antwoord ik iets als:

‘Nee hoor, het gaat wel. Maak je geen zorgen.’

Ik ga gewoon door met glimlachen. Want zeurders zijn niet leuk. Nee, die vermijd je. En ik wil geen zeurpiet zijn. Ik heb gewoon wat klachten.

Ik kan niet om hulp vragen. Dat zelfstandige deel van mij is in overdrive gegaan. Ik ben het toonbeeld van iemand die het voor elkaar heeft. Iemand bij wie het altijd op rolletjes loopt. Iemand die zelden te laat komt en aan alles denkt. Door de jaren heen heb ik mezelf aangeleerd om het toonbeeld van een goed meisje en een efficiënte vrouw te zijn. Dat is gelukt en de enige die er echt last van heeft, dat ben ik. Want nu, in deze fase, ben ik de sjaak, de jos of hoe je het ook wil noemen.

Waarom doe ik dit toch? Ik gaf toch zelf trainingen om assertiever te worden? En heel assertief ben ik. Soms. Helaas heet het in vaktermen agressief. Wanneer mijn emmer overloopt, dan ontplof ik. Dan gooi ik iedereen voor de voeten wat ik van hen ooit verwachtte en niet kreeg. Ik voel me niet geliefd. Ik zie dat anderen wel die hulp krijgen, maar die anderen zijn gezond. Wat heb ik misdaan? Ben ik dan zo’n slecht mens?

Ik wil ook eens uitgenodigd worden om gewoon een ongedwongen hapje te komen eten omdat ik dan niet hoef te koken. Ik wil ook iemand die bijspringt in het huishouden zonder dat ik het hoef te vragen. Iemand die me spontaan ontlast zonder dat ik het moet vragen.

Ik wil van de daken schreeuwen: ‘Laat me met rust en help me met al de rest.’ Ik wil me niet schamen voor mijn vieze ramen of mijn keukenkasten die uitpuilen van de kruimeltjes. Het enige wat ik echt wil is onvoorwaardelijke hulp waar ik niet om hoef te vragen. Want vragen dat is voor zwakkelingen, zegt dat irrationele stemmetje in mij. En zwak, dat weiger ik te zijn.